Het laatste oorlogsjaar. Mijn vader Kees Eulink speelde met vriendjes in het veld. Ze hadden ontdekt dat er in de weilanden van alles aan munitie lag en de jongens gingen op struintocht. Een vriendje vond een nog niet ontplofte granaat en net op het moment dat hij de munitie wilde oppakken, Kees en zijn andere vriendjes stonden er met hun neuzen bovenop, werd hij van achter door een Duitse militair in de kraag gegrepen.

“Hij brulde van alles in het Duits tegen ons en we begrepen dat het foute boel was! We kregen een briefje mee voor onze ouders en daarin stond dat wij ons de volgende dag op deze plek weer moesten melden. Mijn ouders hadden meegekregen wat er gebeurd was en ik kreeg er flink van langs, maar daar zou het niet bij blijven.”

“Dat was natuurlijk een les voor ons leven!”

“We knepen 'm natuurlijk enorm, want we wisten niet wat er boven ons hoofd hing.

Eenmaal met elkaar op het afgesproken tijdstip bij het weiland hadden de Duitsers hekwerken geplaatst en van achter die hekken lieten ze aan ons zien wat er gebeurde toen ze de granaat alsnog tot ontploffing brachten. Dat was natuurlijk een les voor ons leven! Daarna gingen we niet meer zoeken.”