De vrouwen werden zo genoemd vanwege het bliksemschichtsymbool op de mouw van hun uniform. 

Wat bezielde een meisje van toen om Blitzmädel te worden?

In 1939 begon de oorlog. Kinderen werden streng opgevoed. De 'Dienstleistung, Pflicht und Gehorsam' van voor de Eerste Wereldoorlog zat er nog goed in. Een hele generatie groeide op zonder een vader in huis en thuis moest er aangepakt worden. Boerenjongens deden het werk van vader en de meisjes moesten meehelpen in de huishouding en in de opvoeding van het grote gezin. Het straatbeeld gaf een triest beeld van mannen met geamputeerde ledematen en veel kinderen hadden te maken met zwaar getraumatiseerde ouders. Vader kon niet loskomen uit zijn oorlogsverleden en nam thuis de rol aan van zijn meerdere: 

“Thuis was hij dan ook de generaal. Dan was het:

Fünf Minuten vor Zeit ist Pünktlichkeit!”

Door alle propaganda werd de jeugd enthousiast gemaakt voor de rol van soldaat en nu konden meisjes ook soldaat worden. Veel jonge vrouwen lieten zich daarin meeslepen. Ze kregen de mogelijkheid om mee te helpen aan het behalen van successen en dat niet in de oude rol van verpleegster, maar als echte soldaat. Ze kregen een dienstoproep, een uniform en ze kregen een belangrijke taak bij de Luftwaffe.

Eindelijk zagen ze kans om achter het aanrecht vandaan te komen en iets te doen aan die aloude frustratie van een verloren eerste Wereldoorlog. Nu zouden ze eens revanche nemen voor die onevenredelijke straf die ze opgelegd hadden gekregen door het Verdrag van Versailles. Dat was iets waar ze als kind de ouders vaak over hoorden klagen.

Ze begrepen vaak niet wat de reden van die 'straf' was, maar dat het oneerlijk was, daar waren veel kinderen van overtuigd. Nu wilden ze erbij zijn, bij al die heldendaden die over de radio verteld werden! Er zou een nieuwe tijd komen en zij konden daaraan meewerken!

“Als kind vond ik het heel oneerlijk dat wij moesten betalen voor die verloren 1^e WO! Toen heb ik mij voorgenomen, als ik later groot ben, dan zal ik ze eens een lesje leren!”

In 1943 waren er al jonge vrouwen naar Parijs gegaan om daar dienst te doen. Stel je toch eens voor dat je naar de 'stad van de liefde' kon gaan?! Tja, dan kom je in Deelen terecht, een Duits vliegveld zo groot als Schiphol nu en ook nog in de middle of nowhere! Dat was wel even wat anders dan Parijs!

Toch waren de meisjes blij. Ze waren weg van huis en in zekere zin was dit de eerste emancipatiepoging van de Duitse vrouw. Weg van het ouderlijk juk. Binnen de Luftwaffe konden ze ook nog carrière maken. Naast hun werk konden ze volop uitgaan en tal van meisjes deden hun eerste ervaringen op in de liefde. Hun vriendjes waren lang niet altijd Duitse collega's; ook Nederlandse jongens waren onder de indruk van die 'Blitzmädel'.

Maar dan breekt de Slag om Arnhem uit. Ineens kwam de oorlog heel dichtbij en was het uit met het gevoel van 'Luilekkerland'. Uiteindelijk komen alle meisjes zwaar gedesullisioneerd naar huis, waar velen moeten onderduiken om niet in krijgsgevangenschap te komen,wat niet altijd lukte.

Hun emancipatie was een flop. Ze stonden allemaal weer achter het aanrecht, dat was de enige manier om weer terug te keren in het burgerlijk leven. De mannen die uit de oorlog terugkeerden, hadden hun taken weer overgenomen.

Door de ouders werden ze vaak niet meer geaccepteerd. Ze waren ongehoorzam geweest door ongeoorloofd ervandoor te gaan (maar we hadden toch een dienstbevel?) en velen werden ervan beticht, een soldatenhoertje te zijn geweest.

“Dat was bij de Engelsen en Amerikanen netzo! Daar kwamen de mannen ook weer terug en ook zíj moesten weer terug in hun ouderwetse rol als vrouw”